Eind jaren 50 kwam in Nederland ten gevolge van de uitvoering van de Deltawerken en de opkomst van de lichtere duikuitrusting het onderwaterbouwen in zwang.

De veelal slappe Nederlandse bodem, het dieper funderen en de groeiende weerstand tegen het ontrekken van water uit de bodem maakten dat bronering van bouwputten plaats begon te maken voor ontgraving in den natte, waarbij de duiker de taak van de bouwvakker overnam.

Bekende voorbeelden zijn de diepe bouwkuipen ten behoeve van de "in situ" bouw van tunnels, brugpijlers, sluizen en stuwen, inlaatgebouwen voor koelproceswater, gemalen, pomp- en zuiveringsinstallaties, ondergrondse parkeergarages, industriële kelders, etc.

Voor de uitvoering van deze werken zijn verschillende onderwater technieken ontwikkeld zoals:

• Aan de toepassing aangepaste methoden voor onderwater betonstorten;
• Onderwater reinigingsmethoden voor het reinigen van aanrakingsvlakken;
• Onderwater bevestigingstechnieken voor beton met staal;
• Onderwater injectietechnieken voor afdichting van lekwegen en stabilisatie van de ondergrond;
• Voor de onderwaterbouw geschikte onderwaterbekistingen;
• Onderwater las- en snijmethoden voor verschillende materialen;

De bedrijven beschikken hiervoor over aangepaste gereedschappen zoals:

• Onderwater-werkkamers, vaktechnisch Habitats genoemd, voor werkzaamheden in den droge onder water volgens het caissonprincipe, met bijbehorende luchtsluizen;
• Duiksystemen met "droge en natte" duikklokken tot duikdiepten van 200 meter.
• compressiekamers uitgerust met interne ademhalingssystemen voor versnelde decompressie of behandeling van duikers;
• Onderwater video-apparatuur;
• Onderwater betonstortinstallaties met hoge capaciteit en hoge afwerknauwkeurigheid;

Al met al is de Civiele Onderwaterbouw een typisch Nederlandse ontwikkeling gebaseerd op de aanpassing van de conventionele betonbouw, staalbouw en funderingstechniek voor toepassing onder water.